هدیه یکی از خادمای هویزه، در سفر جنوب امسال این بود:
-میدونی فلسفه "ابوتراب" چیه؟
-از نظر لغوی که یعنی: پدر خاک. از نظر روایی و تاریخی هم که خوندم مولا چند باری از روی تواضع و فروتنی روی خاک نشسته بودن و پیامبر اکرم رسیدن و ایشون رو به این لقب صدا کردن. ولی از نطر فلسفی، نه! نمیدونم!
-آدم علیه السلام از خاک آفریده شد و علی علیه السلام،
ابوتراب...
پدر خاک...
پدر آدم...
پدر عالم...
استاد میر باقری در برنامه سمت خدا فرموده بودند:" خروجی ماه رجب برای ما باید این باشد که عشق و علاقه و معرفتمان به مولا علی(ع) افزون گردد."
رجب تمام شد و من لحظه ای نبود که به تو، به حب تو، به بابا بودنت برای تمام هستی، فکر نکرده باشم...
اصلا می دانی، در رجب می توان حال یتیم ها را بهتر فهمید، حال خوش یتیم هایی را که فهمیدند، یتیم شدن بهانه ای است برای با تو بودن،
تمنای مرا ببین...
بابای دنیا، دنیا یتیم است، بیا و بابایی کن برایش...
بزرگترین آزمایشی که برای یک ملت(اونم از نوع شهید پرورش) میتونه اتفاق بیافته، آزمایش سیاستمدارانشه.
یعنی خداوند صحنه آزمایش رو طوری طراحی میکنه که سیاستمداران در معرض آزمایش های بزرگ و حساس و تعیین کننده ای قرار بگیرن...
خب ملت ما هم، ملته دیگه!
بسم الله الرحمن الرحیم.
ساده و خلاصه میرم سر اصل مطلب. همیشه از دانسته ها گفتیم. همیشه حساب و کتابمون حول این محور میچرخه که چیا بلدم، چکارا کردم، کجا ها رفتم و... اما غافل از اینکه بفرموده مولانا علی علیه السلام: "بیشترین علم در آن چیزی است که تو آن را نمیدانی". یعنی اینکه دانیم که ندانیم و رسیدن به این مقام والا، خودش عنایتی خاص از طرف خداونده که انشالله نصیبمون بشه...
عربی رو خیلی دوست دارم و اصلا با خودم قرار گذاشتم تا میتونم از کلمات عربی استفاده کنم و اگر تا پایان عمر این وبلاگ، با کلمات عربی برخورد داشتید، لطفا از زاویه قلمبه سلمبه نویسی بهش نگاه نکنید. واقعا عربی رو دوست دارم.
هدف اینه همه مطالبی رو که یاد گرفتم(البته با در نظر گرفتن این "همه" به عنوان ذره ای ناچیز در برابر دریای نیاموخته هام)رو بنویسم. از زاویه دلم، با قلم دلم، طوری که هر کی بیرون از دلم(یعنی همه) به اونها برمیخورن، عاقلانه ببیننشون!
خدا رو شکر به ما یاد دادن، خدا رو شکر بعضی چیزا رو به ما یاد دادن. نمیدونم تا حالا دقت کردید که ارزش دونستن بعضی از مطالب و عمل کردن به اونها، چقدر شیرینه؟
خدارو شکر به ما یاد دادن که همیشه، در همه حال، ته پیامایی که بهم میدیم، به هر مناسبتی، تو هر دیداری، تو هر خداحافظی و پایانی، تو هر نشستن و برخاستنی، تو هر دل گرفتگی و حتی تو هر آغازی، بگیم:
یا علی...